BORÓW

Borów leży nieco na uboczu, w pobliżu jeziora Niesłysz, przy lokalnej drodze ze Świebodzina do Ołoboku, około 6 kilometrów na południowy zachód od miasta.

Pierwsza wzmianka z 1365 roku poświadcza związki wioski z klasztorem cysterek w Trze­bnicy. Następnie jej dysponentami są książęta głogowscy, którzy w 1379 roku darowali poło­wę Borowa z młynem proboszczowi świebodzińskiemu. Druga część była najpierw lennem joannickim, potem rycerskim, by ostatecznie w 1508 roku stać się własnością miasta Świebo­dzina.

W ten sposób przez wiele stuleci Borów miał dwie części - kościelną i miejską. Począt­kowo własność miejska rozwijała się pomyślnie dzięki dochodowemu folwarkowi, nastawione­mu na uprawę zbóż i hodowlę owiec. Kiedy w czasie wojny 30-letniej uległ on zniszczeniu, rozpoczęły się trudności miasta w utrzymaniu dóbr borowskich, zakończone ostatecznie ich częściową sprzedażą burmistrzowi Theodorowi von Sommerfeld w 1696 roku. Rodzina v. Sommerfeld posiadała część wioski do 1728 roku; następnie wielokrotnie zmieniała ona właści­cieli. Był nim m.in. G. Jacobi, który zbudował tu pierwszy dwór oraz założył winnice. W jego części położony był kościół parafialny, plebania i szkoła. Tymczasem w części kościelnej, istnie­jącej faktycznie do połowy XIX wieku, znajdo­wał się stary młyn rodziny Klopsch; większość chłopów zaliczana była tu do kategorii samodzielnych kmieci.

Miasto nie zrezygnowało całkowicie z własności wokół Borowa prowadząc w XVIII wieku ostre spory o użytkowanie okolicznych lasów i pastwisk. W ich rezultacie utrzymało aż do 1945 roku znaczny fragment użytków leś­nych nad jeziorem Niesłysz, nazywany „Stadtforst”.

W XIX wieku majątkiem dworskim w Borowie dysponowały rodziny Schoenig, Student, Krull, a od 1912 roku rodzina von Eck. Obok majątku istniała jeszcze własność chłop­ska, głównie w postaci samodzielnych gospo­darstw o średniej wielkości 40 hektarów. Przez krótki czas działała w dawnym młynie fabryka sukna Lehmanna z foluszem i farbiarnią. Kiedy w wyniku złej koniunktury fabryka upadła, w odnowionym młynie powrócono ponownie do przetwarzania zboża.

Przez cały czas funkcjonowała szkoła w Borowie, której długoletnim nauczycielem był m.in. C. Otto.

Wioskę zamieszkiwało w 1787 roku 214 mieszkańców, w roku 1871 było ich już 324, natomiast w 1901 roku - 358. Pewien spadek ilości mieszkańców, podobnie jak w wielu innych miejscowościach wschodnich Niemiec, odnotowano w okresie międzywojennym (1932 - 333 osoby). Prawdopodobnie ze względu na dawny patronat parafii świebodzińskiej oraz katolickich właścicieli majątku stale przeważali w Borowie katolicy.

W obecnych czasach Borów zachował częściowo charakter rolniczy - z rolnictwa utrzymuje się nadal 25 osób. Wioska posiada wodociąg, kanalizację, świetlicę i boisko spor­towe. Miejscowa firma „Szymanek” zajmuje się naprawą samochodów ciężarowych. Działa tu również Koło Gospodyń Wiejskich. Pobliską atrakcją turystyczną i wędkarską jest jezioro Niesłysz - jeden z największych akwenów na Pojezierzu Lubuskim.

W Borowie mieszka 296 osób (2008 r.).

We wsi znajduje się zabytkowy kościół wybudowany w 1855 roku. Jednak pierwszą świątynię, zapewne drewnianą, wzniesiono w Borowie już w XIV wieku. Najstarszy znany nam wizerunek tej budowli to XVIII-wieczny rysunek F.B. Wernera przedstawiający niewiel­ki kościół jednonawowy z wieżą, otoczony mu­rem.

Mur częściowo zachował się do dziś, natomiast w połowie XIX wieku na miejscu starego kościoła wzniesiono nowy. Wybudo­wana w formach stylowych neogotyku ceglana, bezwieżowa świątynia ma formę jednonawową z pięciobocznym prezbiterium. Fasada główna zaakcentowana jest niewielką sygnaturką, pier­wotnie mieszczącą dzwon. Osobna, drewniana dzwonnica stanęła obok prawdopodobnie 30 lat później; zawieszono w niej neogotycki dzwon.

We wnętrzu kościoła umieszczono dre­wniane wyposażenie w stylu manierystycznym pochodzące z wcześniejszej świątyni.