Wezwanie
     Lokalizacja
     Porządek Mszy
     Ogłoszenia parafialne
     Informator
     Kościół paraf.
     Kościoły fil.
     => Kościół w Borowie
     => Kościół w Ługowie
     Punkt PZC
     Bierzmowanie
     Galeria
     Stara www
     Moja parafia
     Dekanat
     Diecezja
     Modlitwy
     Biblia .mp3
     Ciekawe www
     Nauka Kościoła
     Dla każdego
     Duch. adopcja
     Miłosierdzie B.
     Sakramenty
     opoka.tv
     ISKK
     Niedziela tv
     Ankiety
     Licznik
     Kontakt
     Intencje Mszy Św.




parafiawilkowo.pl.tl - Kościół w Borowie





BORÓW

Borów leży nieco na uboczu, w pobliżu jeziora Niesłysz, przy lokalnej drodze ze Świebodzina do Ołoboku, około 6 kilometrów na południowy zachód od miasta.

Pierwsza wzmianka z 1365 roku poświadcza związki wioski z klasztorem cysterek w Trze­bnicy. Następnie jej dysponentami są książęta głogowscy, którzy w 1379 roku darowali poło­wę Borowa z młynem proboszczowi świebodzińskiemu. Druga część była najpierw lennem joannickim, potem rycerskim, by ostatecznie w 1508 roku stać się własnością miasta Świebo­dzina.

W ten sposób przez wiele stuleci Borów miał dwie części - kościelną i miejską. Począt­kowo własność miejska rozwijała się pomyślnie dzięki dochodowemu folwarkowi, nastawione­mu na uprawę zbóż i hodowlę owiec. Kiedy w czasie wojny 30-letniej uległ on zniszczeniu, rozpoczęły się trudności miasta w utrzymaniu dóbr borowskich, zakończone ostatecznie ich częściową sprzedażą burmistrzowi Theodorowi von Sommerfeld w 1696 roku. Rodzina v. Sommerfeld posiadała część wioski do 1728 roku; następnie wielokrotnie zmieniała ona właści­cieli. Był nim m.in. G. Jacobi, który zbudował tu pierwszy dwór oraz założył winnice. W jego części położony był kościół parafialny, plebania i szkoła. Tymczasem w części kościelnej, istnie­jącej faktycznie do połowy XIX wieku, znajdo­wał się stary młyn rodziny Klopsch; większość chłopów zaliczana była tu do kategorii samodzielnych kmieci.

Miasto nie zrezygnowało całkowicie z własności wokół Borowa prowadząc w XVIII wieku ostre spory o użytkowanie okolicznych lasów i pastwisk. W ich rezultacie utrzymało aż do 1945 roku znaczny fragment użytków leś­nych nad jeziorem Niesłysz, nazywany „Stadtforst”.

W XIX wieku majątkiem dworskim w Borowie dysponowały rodziny Schoenig, Student, Krull, a od 1912 roku rodzina von Eck. Obok majątku istniała jeszcze własność chłop­ska, głównie w postaci samodzielnych gospo­darstw o średniej wielkości 40 hektarów. Przez krótki czas działała w dawnym młynie fabryka sukna Lehmanna z foluszem i farbiarnią. Kiedy w wyniku złej koniunktury fabryka upadła, w odnowionym młynie powrócono ponownie do przetwarzania zboża.

Przez cały czas funkcjonowała szkoła w Borowie, której długoletnim nauczycielem był m.in. C. Otto.

Wioskę zamieszkiwało w 1787 roku 214 mieszkańców, w roku 1871 było ich już 324, natomiast w 1901 roku - 358. Pewien spadek ilości mieszkańców, podobnie jak w wielu innych miejscowościach wschodnich Niemiec, odnotowano w okresie międzywojennym (1932 - 333 osoby). Prawdopodobnie ze względu na dawny patronat parafii świebodzińskiej oraz katolickich właścicieli majątku stale przeważali w Borowie katolicy.

W obecnych czasach Borów zachował częściowo charakter rolniczy - z rolnictwa utrzymuje się nadal 25 osób. Wioska posiada wodociąg, kanalizację, świetlicę i boisko spor­towe. Miejscowa firma „Szymanek” zajmuje się naprawą samochodów ciężarowych. Działa tu również Koło Gospodyń Wiejskich. Pobliską atrakcją turystyczną i wędkarską jest jezioro Niesłysz - jeden z największych akwenów na Pojezierzu Lubuskim.

W Borowie mieszka 296 osób (2008 r.).

We wsi znajduje się zabytkowy kościół wybudowany w 1855 roku. Jednak pierwszą świątynię, zapewne drewnianą, wzniesiono w Borowie już w XIV wieku. Najstarszy znany nam wizerunek tej budowli to XVIII-wieczny rysunek F.B. Wernera przedstawiający niewiel­ki kościół jednonawowy z wieżą, otoczony mu­rem.

Mur częściowo zachował się do dziś, natomiast w połowie XIX wieku na miejscu starego kościoła wzniesiono nowy. Wybudo­wana w formach stylowych neogotyku ceglana, bezwieżowa świątynia ma formę jednonawową z pięciobocznym prezbiterium. Fasada główna zaakcentowana jest niewielką sygnaturką, pier­wotnie mieszczącą dzwon. Osobna, drewniana dzwonnica stanęła obok prawdopodobnie 30 lat później; zawieszono w niej neogotycki dzwon.

We wnętrzu kościoła umieszczono dre­wniane wyposażenie w stylu manierystycznym pochodzące z wcześniejszej świątyni.

 

Jesteś 257458 odwiedzający naszą stronę

Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja